១៥- អ្នកកើតតែងស្លាប់

មានតិចប្រើតិចឥតភ្លេចសំចៃ                 មានច្រើនធ្លាប់ដៃសាបប្រៃលែងគិត

ពេលមានទ្រព្យច្រើនចម្រើនម៉ាកមិត្ត       ភ្នែកមើលឃើញពិតតែគិតមិនត្រូវ។

ទូកធំក្តោងធំមានភ្នំមានល្បាក់                ច្រាំងជ្រោះទឹកធ្លាក់មានរាក់មានជ្រៅ

មានអ្នកដំណើរទើបកើតជាផ្លូវ               ពន្លឺចាំងត្រូវទើបកើតស្រមោល។   

សេចក្តីហួងហែងតែងនាំកង្វល់              របស់សំណល់សេសសល់ទើបចោល

ក្រែងទៅមិនដល់វាយគោបំបោល           របើកទ្វារក្រោលទើបគោវាចេញ។  

មានរូបមានទុក្ខគ្មានសុខឥតដឹង        ម្លឹងហើយមុខរឹងប្រឹងរកចំណេញកើត

មានតែខ្លួនហើយស្លាប់ទៅវិញ               តើផលចំណេញនោះនៅត្រង់ណា។ 
អ្នកកើតតែងស្លាប់ជាច្បាប់ធម្មជាតិ         ជួបហើយតែងឃ្លាតជារឿងធម្មតា  

បើជួបសប្បាយព្រាត់តែងខ្លោចផ្សា          ពាក្យអនិច្ចាប្រែថាមិនទៀង។

ដោយឧបាសក គុយ   សុធន

(សៀវភៅជំនួយសតិភាគទី ៥, ទំព័រ២៤១)